Sayfalar

26 Ekim 2010 Salı

İçsel Mutluluk

3 hafta sonra ilk defa girdim "Ethics in Engineering and Science" dersine. Ders seçmeli olduğu için biraz da cumaya kadar olan yoğunluktan dolayı bir türlü derse girememiştim, çünkü öğlene kadar uyumaktan alamıyordum kendimi. Geçen hafta almayı başardım.

Dersin hocasının çok iyi olduğunu ve her derse alanında uzman kişileri getirdiğini duymuştum. İlk dersimde bana bir meditasyoncu denk geldi, şansa bak. Ama derse girdiğimde açıkçası adamın meditasyoncu olduğunu düşünmemiştim, çünkü tahtaya ismini yazmış altına da "Personal Development Trainer" yazmıştı. Bu ünvandan öyle bir sıfatı çıkarmam uzaktı. Bir eğitim kurumunda seminerler, dersler veriyormuş. Herneyse ders bir nefes egzersiziyle başladı. Dik pozisyonda ağızdan nefes alıp ağızdan nefes verdik hızlı hızlı. Bu egzersiz insanın ömrünü uzatıyormuş, birçok hastalığa da iyi geliyormuş, günde 2 defa yapılması gerekiyormuş. Bunlar doğru mu bilmiyorum ama rahatlatıyor gerçekten.


Daha sonra misafir Trainerımızın talimatlarıyla gözlerimizi kapadık, dik durduk söylediklerini yaptık, huzura doğru yola çıktık:) Trainerımızın terapi sırasında motive amaçlı kullandığı cümlelerden birkaçı şöyleydi;

-Ben sevgiyim, ben huzurum,
-Ben kainatta yaratılmış herşeyin kaynağıyım, ben ruhum,
-Ben kendi dünyamın yaratıcısıyım vs...

Çok cesur biri olduğunu düşündüm ben, yorum sizin...

Genelde, içimizde bir öz, bir ışık olduğundan bahsetti ve kimi için tanrı, kimi için Allah, kimi için Buda, kimi için şu, kimi için bu, olan varlıkların bu içimizdeki öz olduğunu söyledi. Sonsuz mutluluk için bu öze, özvarlığımıza yönelmeliymişiz. Önemli olan içsel mutluluk, içsel huzurmuş. Bu noktaya ulaştığımız zaman bu özümüz maddi manevi herşeyi yaratabilirmiş.

Buna paralel yaşanmış bir olayı anlattı ve sonuç olarak olayın kahramanının vücüdunda herhangi bir müdahele olmadan yılan zehri ürettiğine geldi. Bunun da söylediği teze kanıt olduğunu iddia etti. Ya bu adam vücüdunda ürettiği zehri salgılayan bir yılan tarafından daha önce sokulmuşsa veya bunun öncesinde bunu tetikleyecek kimyasal reaksiyonlar geçirmişse veya başka muhtemel sebepler?? Bunlar artaştırılmış mı biliyor musunuz?

-Yok bilmiyorum....

Sınıfta aşağı yukarı 6-7 kişiydik ve konuşma ilerledikçe diyaloga döndü. Sınıftan bunlara katılanlar, katılmayanlar, soru yağmuruna tutanlar oldu. Misafirimizse birkaç soruda bocaladıktan sonra konuşmanın sonunda sorularımızı sormamızı istedi, devam etti...

Bilimin cahillik olduğuna, uğraşmaya, araştırmaya değer birşey olmadığına inandıklarını, araştırdığı tek şeyin kendisi, içindeki özü olduğunu söyledi. İnsanın madde olmadığını, aslında doğmadığını ve asla ölmeyeceğini söyledi. Bilime inanmadığı için bilimsel sorularımıza cevap vermeyi tercih etmedi. Zaman zaman Kur'an-ı Kerim'den, İncil'den de alıntılar yaptı.

Dedim ya kendisinden başka araştırmaya değer birşey görmüyorlar, bunun yanında insanoğlunun herhangi bir rehbere hatta peygambere ihtiyacı olmadığını, eğer günah diye birşey varsa buna inanmanın günah olduğunu söyledi. Bizimle paylaştığı birikimlerinin ve ulaştığı noktanın sadece kendi hayat tecrübesinden ibaret olduğunu söyledi. Konuşmanın sonuna doğru arkadaşlardan birisinin "daha önce hiç karşılaşmadığınız, tecrübe etmediğiniz bir durumla karşılaştığınız zaman danıştığınız, bilgi aldığınız daha üst mertebede birileri yok mu?" sorusuna, dünyada bilimin ve insnaların büyük kısmının bigisini kabul ettiği 4-5 kişinin olduğunu söyledi ve bunlardan yardım aldıklarını söyledi. Peygamberlere gerek yok ama Hindistan'daki Trainerları rehber edinebiliriz yani?

Ahlak kurallarının hiçbir kimse tarafından belirlenemeyeceğini, insanların ahlak kurallarını kendi özünde belirlemesi gerektiğini söyledi. Mesela senin kuralının gerektirdiklerine göre arkadaşına bir iyilik yaptığın zaman bu hareketinin devamında ona zarar gelecekse bunu sen düşünmeyecekmişsin, sadece kurallarının gerektirdiğini yapacakmışsın. Huzura ancak bu şekilde ulaşabilirmişsin.

Her insana eşit davranmalı, profesörle hademe gözünde eşit olmalıymış, hiç bir faktör bunu değiştirememeliymiş. Anlamadığım noktaysa bu çizgide yürüyen birisi nasıl parayla seminer düzenliyor, ders veriyor? Samimi olduğunu sorgulamaz mı insan?

Ve bu yolda olabildiğince gündemden, haberlerden, insani etkileşimlerden uzak kalmalıymışsın, çünkü bunlar senin düşüncelerini, ahlak kurallarını etkiler ve seni çizginden saptırırmış. Kendisi 4-5 seneye kadar gündemle, siyasetle uğraşsa da yaptığı yanlışın farkına varmış ve artık bunların hepsini bir kenara koymuş. Anlamadığım nokta bu derece gündemden, boş olarak gördüğün şeylerden uzaksın nasıl yatırım danışmanlığı yapıyorsun, tarımla ticaretle uğraşıyorsun?

Misafirimizin konuşmasını eleştirme amaçlı bir yazı gibi görünse de sadece kafama takılan soruları sizinle paylaşmak istedim. Derste eğitimcimizin dediği herşeyi yaptım ve dediği herşeyi istisnasız uyguladım. Doğrusunu söylemek gerekirse dersten zevk aldım ve farklı düşünenlerin saygı çerçevesinde seslerini bile yükseltmeden gerçekleştirdiği güzel bir söyleşi oldu. Ders sonunda sınıfta kalan arkadaşlarla halka yapıp elele tutuştuk, bir meditasyon yaptık :) Çok eğlendik...

Herkes istediğin düşünmekte özgür tabiki ama bilgilerimizi paylaşıp, açıklarımızı kapatmamız, birbirimize yardımcı olmamız, sonsuz olmasa da biraz olsun mutlu olmamızı sağlar:)

Görüşmek üzere...

18 Ekim 2010 Pazartesi

e-tohum Kampı - 16 Ekim 2010


16 Ekim 2010 Cumartesi günü etohum toplantısı için Microsoft Türkiye'deydik. Etkinliğe yarıdan itibaren dahil oldum ama Yenisahra'dan çıkıp Levent'e koşturmama değdi yalan yok. Benim katıldığım bölümde kullanıcısı olduğum markafoni.com'un kurucularından Tolga Tatari ve Arıkan Hukuk Bürosu'ndan Av. Ali Arıkan konuştular.

Ali Bey kendisinin de söylediği gibi aslında bizlere sıkıcı gelen konuları, güçlü ve vurgulu konuşmasıyla ilgi çekici hale getirdi. Anonim ve Limited şirketin farkından tutun da hisse alım satım işlemlerinde dikkat edilmesi gereken noktalara kadar birçok konudan bahsetti. Sizin için öğrendiklerimden kısaca bahsetmek istiyorum;
-Şahıs şirketinin limited şirkete dönüşümesi diye birşey yokmuş, limited şirketi baştan kurulurmuş,
-Anonim şirketleri vergi yönünden limited şirketlere göre daha avantajlıymış,
-Limited şirketlerde hisse alım satımı için notere gitmek gerekiyormuş fakat anonim şirkette kağıt üzerinde herşey hallolabiliyormuş,
-Hisse alım satımında ortağa bağlılık söz konusuymuş, mesela ortaklardan biri hissesini satmak istiyor, eğer hisse için istediği meblağı diğer ortak veriyorsa, satın alma önceliği ondaymış (bu maddeyi yanlış hatırlıyor olabilirim, hatalıysam düzeltin lütfen!)

Tolga Tatari'nin sunumu da oldukça ilgi çekiciydi. Dinleyicilerin çoğunun girişimci veya girişimci adayı olmasının da bunda etkisi büyüktü sanırım. Genelde sorular markafoni'nin ortaya çıkış süreci, patlama noktasının sırları, ışığı görmesinin ardında yatan parametreler üzerine oldu.

Bu sunumdan;
-Marakafoni'nin 3 ortağı olduğunu, bunlardan birinin Sina Afra olduğunu ve bu ortakların başka girişimlerinin de olduğunu,
-Başlangıç aşamasında facebook dahil birçok formatı incelediklerini, Türk internet kullanıcısı için en uygun formatı bulmak için ince eleyip sık dokuduklarını,
-Sitede ilk satışı bir gözlük markasıyla yaptıklarını ve 4 adet gözlük sattıklarını(alıcıların hepsi kurucular),
-Sitenin davetle kullanıcı almasının insanlarda merak uyandırdığını, markafoni'yi kapalı kutu yaptığını ve bu sayede tutulduklarını,
-Grupfoni'nin hızlı yükselişinde markafoni'nin etkisinin büyük olduğunu,
-Türkiye'de alışveriş sitelerine yapılan iadelerin yurtdışındaki orana göre çok daha düşük olduğunu, bunda insanımızın "olmazsa bir yakınıma hediye ederim" mantığının etkili olduğunu

öğrendim.

Ayrıca Tolga Bey girişimcilere şiddetle şu tavsiyelerde bulundu;
-Aceleci olmayın, sabredin,

-Az parayla idare etmeyi öğrenin, burun sürtülme süreci mutlaka olacaktır,

-Gerçekçi olun...

Girişimciler ve girişimci adayları için güzel bir etkinlik oldu. Özellikle Ali Bey'in sunumundan sonra şirket kurmanın, işleri ticari hukuka uydurmanın, sözleşme hazırlamanın hiçte kolay olmadığını gördüm. Ciddi birikim lazım.

Etkinlik sonunda da alirkenbak.com'un kurucusu Doruk'la tanıştım, ayaküstü sohbet ettik. Siteyi bir arkadaşıyla kurmuşlar, heyecanlılar tabiki. Girişimlerinde başarılar diliyorum. Umarım daha iyi yerlerde görürüz.

Etkinlik için tüm konuşmacılara ve Burak Büyükdemir'e teşekkür edriz.

Umarım yararlı bir yazı olmuştur...

Görüşmek üzere.

15 Ekim 2010 Cuma

32. KITALARARASI İSTANBUL AVRASYA MARATONU

1979'dan bu yana aralıksız devam eden bir gelenek Avrasya Maratonu. Bu geleneğin ilk galibi de 2:35:39´luk derecesiyle Zonguldaklı atlet Hasan Saylan olmuş 79'da. Maratonun nasıl, hangi şartlarda başladığına kısacası tarihçesine bir göz atın...

Maratona ilk defa iki sene önce katılmıştım. Asya'dan Avrupa'ya ilk yürüyüşümüzü yapmıştık. Çok güzel, eğlenceli olmuştu ama bi daha katılamadım. Geçen gün Kadıköy'de 32.koşu için kayıt yaptırdım ve resimde gördüğünüz numarayla maratonun en iddialı isimlerindenim.

Hava şartlarına bağlı olmak şartıyla eşofmanlarımı giyip pazar sabahın köründe Acıbadem'de olmayı planlıyorum. Senede bir ele geçen bu fırsatı değerlendirmek istiyorum. Madalya için umutluyum.

Haydi Türkiye Avrupa'ya yürüyelim:)

12 Ekim 2010 Salı

Ölümü Düşünmek


Liseden mezuniyetimize yakın bir zaman kala çok sevdiğimiz rehberlik hocamız Mehmet ÇETİN o sene mezun olacak bütün öğrenciler için bir cd hazırlamış ve bunu bizlere dağıtmıştı. Cd de çok güzel slaytlar müzikler vs. vardı ama benim en çok etkilendiğim kısım Can Dündar'ın "Ölümü Düşünmek" yazısıydı. Nefes almadan okumuştum ve çok etkilenmiştim. Ölümü çok iyi hissettiren, adeta sizi tabuta sokan, bazı şeyleri yeniden gözden geçirmenizi sağlayacak harika bir yazı, umarım beğenirsiniz;

Bir zamanlar bir psikoloji kitabında okuduğum bir bölüm vardı... Hayatın ve getirilerinin kıymetini anlamak için tavsiye edilen bir metod vardı içinde.. Deniyordu ki; "arada bir, çok bunaldığınızda, hayatın sizin için çekilmez hale geldiğini düşündüğünüzde kendinize 10 dakika ayırın ve kendi cenaze töreninizi düşünün"... Cümleyi ilk okuduğumda çarpılmıştım... Ben girişin akabinde pozitif bir gelişme ve tavsiye bekliyordum... Ama " kendi ölümümüzü ve cenazemizi " düşünmemiz tavsiye ediliyordu... Tüylerim diken diken oldu ve yazarın saçmaladığını düşündüm o an... Ama önyargı düşmanı biri olarak okumaya devam ettim...

Diyordu ki; " bunları düşündüğünüzde dünyadaki yerinizi,
dünyayı terkettiğinizde oluşacak boşluğu, sevdikleriniz ve sizi sevenler için öneminizi anlayacaksınız... Özellikle insanların sizin için neler söyleyeceklerini, onlar için ne ifade ettiğinizi hissetmeye çalışın... O andan geriye dönme şansınız olmadığını, hayat denen kredinizin bittiğini ve onlara yanıt verme şansınız olmadığını düşünün... Tekrar sarılma, bir kez daha öpme ihtimalinizin bittiğini hissedin... Dünyadaki küslüklerin, ayrılıkların, kavgaların yanında bu acının ve geri dönülmezliğin korkunç çaresizliğini yaşayın... Bırakın canınız yansın, bırakın alevler içinde kavrulsun tüm ruhunuz... Orada, o musalla taşında düşünün kendinizi... Seyredin şu an çevrenizde olanların yüz ifadelerini... Akıllarından ve yüreklerinden geçen cümleleri hayal edin...

Kitaba devam etmeden bıraktım kenara ve gözlerimi
kapatıp aynen düşünmeye başladım... Eşimi, oğlumu, annemi, babamı, kardeşlerimi ve diğer tüm çevremi oturttum tek tek kendi cenaze törenimdeki yerlerine... birer birer yerleştirdim tabutumun çevresine hepsini... hayatımda çok nadir bu kadar canım yanmıştı... Görüyordum işte "babaaaa..." diye ağlayan biricik oğlumu... Eşim kucağında "ağlayan emanetimle" ayakta durmaya çalışıyordu per perişan... Koca çınar babacığım, belli belirsiz dualar okuyordu, o gözümden hala gitmeyen vakur duruşuyla... Annem, ciğerinden bir parça canlı canlı koparılmış gibi hem içine hem dışına akıtıyordu gözyaşlarını... Kardeşlerim, akrabalarım "çok erken gitti, doyamadı oğluna.."diyordu acıyan ses tonlarıyla... Ve dostlarım... Onlar da şaşkındı... Bazısı "daha dün birlikteydik, nasıl olur.." diyordu... Bunları seyredip onlara "hayır ölmedim, burdayım.." demek istedim hayal olduğunu unutup... Sonra anladım yazarın ne demek istediğini daha devamını okumadan kitabın... Farkındalık önemli bir kavramdır psikolojide... Belki de hiç aklımıza gelmeyen ve gelmeyecek bir farkındalığı göstermek istemişti yazar...

Kitabı okumaya ne gücüm kalmıştı, ne de isteğim...
Almam gereken dersi ve mesajı almıştım... Şimdi ne kitabın adını ne de yazarı hatırlamıyorum... Şu an bunları yazarken bile çok kötü oldum... Bu olayda tek farkındalık da yok üstelik... Biraz kendime geldikten sonra devam ettim hayatımın en zor hayaline... Sırada çevremdekilerin ölümümün akabinde neler söyleyecekleri vardı.. Usulen ve nezaketen söylenenlerin dışında... Onlarda bıraktığım izleri, yaşananları ve yaşanamayanları elden geçirerek ben konuşturacaktım hayalimde... İçlerini okuyacaktım, senaryo bana ait olarak... Yaşarken neler yazmıştım, ölümümle neler okuyacaktım... Gerçek duygularıydı ulaşmaya çalıştığım, ölüm acısının etkisiyle girilen duygusal mod değildi, deşifre etmem gereken metin...

Canım oğlumun söyleyecek çok şeyi yoktu...
Özleyecekti, yokluğumu hissedecekti.. ağlayacaktı aklına geldikçe... Belki ölümün ne anlama geldiğini hissedecek yaşa gelinceye kadar sıradan bir üzüntünün ötesine geçmeyecekti duyguları... Ama hayal bu ya, 18-20 yaşına getirdim 2 saniyede oğlumu... "Hayal - meyal hatırlıyorum be baba seni... Keşke şimdi yaşıyor olsaydın da erkek erkeğe sohbet etseydik seninle... Bak mezuniyet törenimde de babasızdım... Askere giderken kimin elini öpeceğim senin yerine..." diyecek canı yanarak bir köşede... Sevgili eşim... Benim muhteşem hatunum... Nasıl dayanır bensizliğe?... O ki, benim için herşeyini feda edip koşmuştu bana... Hayatının tek adamı şimdi toprak olacaktı... Bir daha " Seni seviyorum " diyemeyecekti... Bir daha hevesle açamayacaktı çalan kapıyı... Ve her gelen gece bensizliğini haykıracaktı yüzüne... Her sabah da bensiz başlayacaktı koca gün... Tek cümlesi takıldı o an içime; " Oyunbozanlık yaptın be böceğim, hani beraber ölecektik ?..."

Babam-annem, o bugüne kadar evlat olarak mutlu
edecek hiçbir şey yapamamanın acısıyla kahrolduğum güzel insanlar... Helaldi şüphesiz hakları... Bilerek hiç kırmamıştım onları... Üzerine titredikleri evlatları onlardan önce göçmüştü işte önlerinde ve dualarına muhtaçtım.... Kaç anne ve babanın çekebileceği bir acıydı ki evladının cenazesinde bulunmak... Herhalde insanın uzun yaşadığına üzüldüğü nadir anlardan olsa gerek... Diğerlerine geçmiyorum... Bu yazıyı şu an yazıp sizlerle paylaştığıma göre "diğerlerine" artık sizler de dahilsiniz... Düşünün, birgün bir mail ulaşıyor mail-boxınıza "ölmüş" diye... Sizler kimbilir neler düşünür ve yazardınız... Eşim şu an yanımda ağlıyor, sanki gerçekmiş gibi... Oysa ki yazarın amacı " Yaşamanın ve hala nefes alıyor almanın kıymetini " göstermekti... Benim de öyle... Lafı çok uzattım farkındayım... Ama dediğimiz çözümü zor süreç 2 satırla özetlenemeyecek kadar girintili çıkıntılı... Ben o gün kurduğum o hayalle, canımın tüm yanmasına rağmen yeniden doğdum... Bilgisayar diliyle "format attım hayatıma"... Sahip olduklarımın farkına vardım ve hala nefes alıyor olduğum için şükrettim... Gözlerimi açtığım anda o kötü ve acı sahne bitmiş, oyun perde demişti... Peki ya hayal değil de, gerçek olsaydı ve perde bir daha açılmamak üzere kapansaydı...
İşte bu final bu yazıyı buraya kadar okumanıza değmiş olmalı... Belki gerildiniz, kötü oldunuz ama devamını getirirseniz buna değer bence... Ben bu akşam melankoliğim ve biraz abartmış olabilirim... Hani sanatçı ve şairiz ya ondandır belki... Bence bu yazıyı sadece okuyarak bırakmayın... LÜTFEN ARADA BİR, BURADAN ALDIKLARINIZI TARTIN, DÜŞÜNÜN VE HAYATINIZI GÖZDEN GEÇİRİN... Ölümün kime ve ne zaman geleceğini Yüce Allah'tan başka bilen yok... İşte bu yüzden hazır yaşıyorken ve nefes alıyorken yapabileceklerinizi yapın, ertelemeyin... Bilerek - bilmeyerek kırdığınız kalpleri tamir edin... Sizi sevenlere ve sevdiklerinize daha fazla zaman ayırın... Ve en önemlisi; VERDİĞİ-VERMEDİĞİ, ALDIĞI-ALMADIĞI HERŞEY İÇİN, TEKRAR TEKRAR ŞÜKREDİN YÜCELER YÜCESİ YARADANA!

Can Dündar

Görüşmek üzere...

8 Ekim 2010 Cuma

Ankara'daydım

Yazla alakalı yazdığım birkaç yazıdan anlaşılacağı üzere yaklaşık 2 ay kadar Ankara'da kaldım. Bu süre içerisinde tempo oldukça üst seviyedeydi. Son bir haftaya kadar günler benim için sabah 7-8 gibi başlıyor ve akşam 6-7 civarında ancak bitiyordu. Son hafta bu yoğunluktan tamamen boş günlere geçişe bünyem 1lere 2lere kadar uyuyarak tepki verdi. Zaten yaz başında bu derece yoğunluk olacağını biliyordum ama bu kadar yorgun düşeceğimi zannetmemiştim. Kendime, ekstra birşeyler yapmaya daha fazla vakit ayırabilirim diye düşünüyordum. Düşündüğüm kadar olmasada bir daha Ankara'ya gelip bu kadar uzun süre kalabileceğimi zannetmediğim için gezmeyi planladığım yerlerin bir kısmını gezdim, resimler çektim ama ne yalan söyleyeyim gezmediklerim de içimde kaldı.

Ankara'ya ilk geldiğim zamanlarda internette Ankara'da neler yapılabileceği, nerelerin gezilebileceğiyle ilgili farklı forum ve blogları gezerken genelde en çok karşıma çıkan yorumlar şu veya benzeri şekilde oldu;
- Ankara'da yapılabilecek en güzel şey AŞTİ'ye gidip ilk İstanbul otobüsüne bilet almaktır,
- Ankara'ya ilk defa gidenleri uyarıyorum, hayal kırıklığına uğramayın, ANKARA'DA DENİZ YOK!
- A Cafesinde x içip B Cafesinde y yedikten sonra Ankara'da yapacak birşeyiniz kalmamıştır demektir vs.

Bu yorumları göz ardı ettikten sonra kayda değer önerileri dikkate almayı unutmadan bir liste yaptım. Listeden gezdiklerim zaman öncelikelrine göre şu şekilde sıralandı;

1- Roma Hamamı;
Ulus Meydanı'ndan Yıldırım Beyazıt Meydanı'na uzanan Çankırı Caddesi üzerinde, Ulus'tan itibaren yaklaşık 400 metre uzaklıkta bulunuyor. Hamam Binası 1939-1943 yıllarında yapılan kazılarla bütünüyle gün ışığına çıkarılmış.

Girişten biletimi aldıktan sonra hamamın olduğu yere doğru ilerlerken terkedilmiş bir harabeye girer gibi hissettim kendimi. Farklı zamanlarda buraya ne kadar rağbet oluyor bilmiyorum ama ben gittiğim zaman bir Allah'ın kulu yoktu ve sanki uzun süre kimse uğramamış gibiydi. İlginç işlemeli, taşların, heykelciklerin etrafı yabani otlarla sarılmış, zarar vermeye müsait bir şekilde korumasızdı. Art niyetli birisi gelip çok rahat bu taşlara zarar verebilir, hatta alıp götürse kimse nerede bu taş diye sormaz gibiydi. Böylesine önemli ve tarihi bir mekan biraz özenle daha güzel çekici hale getirilebilir. Türkiye'de birçok tarihi mekanın bu ilgiye muhtaç olduğunu biliyoruz ama ben blogumda bu konuya ilk defa değiniyorum. Neden elimizdeki değerlere gereken ilgiyi gösterip, onları daha çekici hale getirip insanların bunlara olan ilgisini arttırmıyoruz? Arttırmayı geçtim, hamama giderken yol üzerinde yol tarifi istediğim birçok kişi hamamın varlığından habersizdi bile. Sağda solda insanımız tarihe değer vermiyor, biletler şöyle ucuz böyle cazip demeden önce yapılması gereken ilk şey budur şahsımca.

Referandum sürecinde CNN'de Cüneyt Özdemir'in beğenerek izlediğim "5n 1k"sının bir bölümünde konuk Kültür ve Turizm Bakanımız Ertuğrul Günay'dı ve Cüneyt Özdemir bu konuyla alakalı bir soru sordu. Soru Doğu'da tarihi bir mekana olan ilgisizlik üzerineydi. Bakanımız bu mekanla ilgilendiklerini, bölgeyle ilgili gerekli çalışmayı yaptıklarını söyledi ve Türkiye genelinde geniş çaplı bir plan yapacaklarını belirtti. Her ne kadar bu işlerin şimdiye kadar çoktan planlanmış ve hayata geçmeye başlamış olması gerektiğini düşünsemde açıklamaları samimi bulmak istiyorum ve umutluyum. Çok daha duyarlı olabiliriz. Neden olmasın...

2- Ankara Kalesi;
Ne zaman yapıldığı tam olarak bilinmemekle birlikte Romalılar, Bizanslılar hakimiyetinde kalan kale, 1073 yılında Selçukluların eline geçmiştir. 1101 yılında Haçlılarca ele geçirilen kale 1227 yılında tekrar Selçukluların hakimiyetine girmiştir. Selçuklular döneminde onarılan ve eklemeler yapılan kale Osmanlı döneminde 1832'de Kavalalı Mehmet Ali Paşa'nın oğlu İbrahim Paşa tarafından onarımdan geçirilmiştir. (kaynak:http://tr.wikipedia.org)
Kaleye çıkarken Antalya'nın Kale İçi'ne benzettiğim sokaklardan geçerken orada oynayan çocuklar tarafından turist muamelesi gördüm. Çocuklar turistik bölgede oturmanın avantajını kullanarak İngilizce bile öğrenmişler, takdir ettim. Beni de "hello, hello" diye karşıladıktan sonra "money money" diyerek ekonomilerine katkıda bulunmamı istediler. Benim onlardan farklı olan İngilizce aksanımla verdiğim cevabı "laf yapma, iş yap" dercesine umursmadılar bile. Ama eğlendim, çocuklar benden sosyallerdi. Hatta çoğu modelliğe bile başlamış şimdiden. Benden biraz sonra gelen turist kafilesinin göz bebeği oldular, makinelerin flaşları onların üzerine patladı. Bilmiyorlar ki hangi bloglarda, hangi sitelerde meşhur olacaklar...
Kalenin müthiş bir manzarası var. Ankara resmen ayaklarınızın altında kalıyor. Ankara'yı bu derece geniş alabilen başka bir yer var mı bilmiyorum. Kaleye çıkarken biraz zorlandım ama değdi, iyi ki vazgeçip dönmemişim. Ayrıca kaleye çıkarken yolun sol tarafında bir kazı çalışması gördüm. Büyük bir alanda mühendisler ve stajyer olduklarını zannettiğim birkaç kişi çalışıyorlardı. Merak edip yakınlardaki birileriyle biraz muhabbet ettim ve buranın Antik Roma Tiyatrosu olduğunu öğrendim. Çalışmaya başlanalı yaklaşık3-4 yıl olmuş. Halka ne zaman açılacağını sorduğum zaman adam "sen de 5 ben diyim 15" dercesine elini salladı, bende tebessüm ettim "anladım" dedim.

Yolunuz düşerse gidin görün, tavsiye ederim. Ankara Kalesi görülmeye değer...

3- II. Türkiye Büyük Millet Meclisi(1924-1960);

Ankara'da en çok gitmek istediğim yerlerden biriside Eski Meclis Binası'ydı. Ankara'daki son günlerimde makinemin pilinide tazeleyip Eski Meclis'e tek kişilik bir gezi düzenledim. Gezinin tek katılımcısı olarak geziden büyük keyif aldım. Oturum salonunda, bu salonda yapılan konuşmalardan bazılarını dinledim ve kendimi o salonda milletvekili olarak haya ettim. Bu salonda ülke adına önemli ve ciddi kararların alındığını öğrendim öyle ki Türkiye'nin uluslararası saygınlığının artmasını sağlayan ve çok partili sisteme geçiş gibi tarihi kararlar bu salonda alınmış.
Resimde gördüğünüz cihazı danışmadan aldım. Kimliğime geçici olarak el koydular ve ücretsiz olarak bu elektronik cihaz bana rehberlik yaptı. Birkaç denemeden sonra rahatlıkla kullandım ve oldukça da faydalı oldu. Her odanın girişinde ve bazı bölümlerin yanında bu bölümlere ait numaralar var. Bu numaraları cihaz üzerinden tuşlayıp cihazı kulağınıza tutuyorsunuz ve o bölümle veya odayla ilgili ayrıntılı bilgi alabiliyorsunuz. Gayet başarılı...
Burası hakkında yazılabilecek çok şey var aslında; yapılan restorasyonlar, bir dönem Merkezi Antlaşma Teşkilatı'na (CENTO) tahsis edilmiş olması, hatıraları vs. ama amacım filmi anlatmak değil kısaca fragmandan bahsetmek. Filmin devamını merak edenler yerinde seyredebilir.

Atatürk'ün Nutuk'unda kullandığı mikrofondan özel eşyalarına kadar, Meclis yoklama defterinden diğer devlet yöneticilerinin eşyalarına kadar birçok görülmeye değer şey var.

Ankara'da olup da gitmeyenler ve Ankara'ya yolu düşenler için tavsiye edebileceğim bir yer. Görülmesi gereken, tarihimizde önemli bir yeri olan güzel bir miras.

4- Gençlik Parkı;
"Ankara nasıl?" diye soranlara ilk cevabım genelde "birsürü park var" oldu. Melih Gökçek sağolsun birsürü park yapmış, denizin eksikliğini de hissettirmemeye çalışmış. Ben bütün parklara gitmedim ama Kuğulu Park ve Gençlik Parkı gittiklerim arasında.

Kuğulu Park küçük, şirin, gerçekten kuğuların olduğu bir park. Özellikle akşamları oldukça kalabalık oluyor ve parktan başlayıp Tunalı Hilmi'de yürümesi zevkli.

Gençlik Parkı ise Ankara'nın en büyük parklarındandır heralde. Büyük bir havuzu var. Yeşillikleriyle, cafeleriyle, lunaparkıyla güzel vakit geçirebilecek bir yer. Ramazan'da büyükbir platform kurulmuş ve burada konserler, şovlar düzenlenmişti. Ayrıca çeşitli sergilerle, farklı programlarla akşamları çok yoğun oluyordu.

Gençlik Parkı'nın hemen arkasında da Basketbol Milli Takımımızın Dünya Şampiyonası grup maçlarını yaptığı Ankara Arena var. Melih Gökçek'in öve öve bitirmediği salon dışardan oldukça iyi görünüyor. Maalesef şampiyona başlamadan Ankara'dan döndüğüm için maça gidip içini görmek mümkün olmadı.
Yukarıda da dediğim gibi bunların yanında gitmek isteyip de gidemediğim yerler oldu. Bunların başında da Anadolu Medeniyetler Müzesi geliyor. Çok istemiştim ama olmadı, artık bir daha ki sefere.

İşte böyle geçti Ankara. Ankara'da gezecek yer bulamayanlar için ipucu olabileceğini düşünüyorum. Hep söylediğim gibi bir yerde mutlu olabilmek için mutlaka yeterli sebep vardır, önemli olan o sebepleri farkedip değerlendirebilmek.

Görüşmek üzere...

7 Ekim 2010 Perşembe

Blogun Kayıtlı Olduğu Mail Adresi Nasıl Değiştirilir?


2008'den bu yana blogumda keyifle yazıyorum ve bir terslik olmadıkça da yazmaya devam edeceğim inşallah. Bu yazımda değinmek istediğim nokta ise; blogumda yazmaya başlamamdan itibaren içimde bir gıcık olan, bana ekstra zaman kaybettiren ve üşengeçliğimden dolayı üzerinde durmadığım basit ama çözülmesi gereken bir konu; blogumun kayıtlı olduğu mail adresini değiştirmek...

2 yıl önce blogumu oluşturuken hotmail hesabımı kullanmıştım. Bunu neden yaptım tam olarak hatırlamıyorum, belki ilk başta blog kavramını pek önemsemediğimden veya dikkatsizliğimden oldu ama sonuç olarak bu hesabımı kullanmıştım. Hal böyle olunca diğer bütün google servislerini kullanmak için ve blogumu düzenlemek için 2 ayrı google hesabım vardı ve sık sık aralarında geçiş yapıyordum. Bu gereksiz vakit kayıplarından kurtulmak için blogumun kontrolünü de gmail hesabım üzerinden yapmak istiyordum. Uzun bir aradan sonra vakit ayırıp araştırdım ve bunu düzelttim. Bu şekilde bir değişikliğe ihtiyacı olan olursa vakit kaybetmesin, diğer işlerine daha fazla vakit ayırsın diye bunu nasıl yaptığımı paylaşmak istedim;

Diyelimki yıllar önce blogunuzu abc@hotmail.com üzerinden almıştınız ama artık "bu böyle gitmiyor" dediniz ve blogunuzu abc@gmail.com üzerinden yönetmek istediniz, yapmanız gerekenler;

1- Google'dan abc@hotmail.com hesabınızı açın ve blogunuzun yönetim paneline gidin.
2- Buradan "Ayarlar"->"İzinler" yolunu takip edin.
3- Bu sayfada gördüğünüz Blog Yazarları başlığı altındaki "YAZAR EKLE" butonuna tıklayarak geçmek istediğiniz hesabı yani abc@gmail.com'u girin ve "DAVET ET" butonuna tıklayın.
4- 3.adımdan sonra abc@gmail.com hesabınıza aktivasyon maili gelecek, bu linke tıklayarak yazarlık davetini onaylayın.
5- Daveti onayladıktan sonra, tekrar google abc@hotmail.com hesabınızı açıp blogger yönetim panelinize gidin ve tekrar "Ayarlar"->"İzinler" yolunu takip edin.
6- Burada yeni eklediğiniz hesap(abc@gmail.com) ve blogun kayıtlı olduğu hesapla(abc@hotmail.com) beraber iki tane yazar göreceksiniz. Yeni eklediğiniz hesabın yanındaki "Yönetici ayrıcalıkları ver" sekmesine tıklayarak hesabı yönetici yapın. Artık her iki hesabınızda yönetici yetkilerine sahip.
7- Artık abc@gmail.com hesabınızdan blogunuzu yönetebilirsiniz fakat eski hesabınız abc@hotmail.com da hala yönetici ve yazar haklarına sahip. Eğer isterseniz "yönetici ayrılıklarını kaldır" diyerek hesabınızdan yönetici hakkını, "kaldır" diyerek de yazarlık hakkını alabilirsiniz.
8- Eski hesabınızla blogunuzun ilişiğini süresiz olarak kestiniz, iyi bloglamalar...

Görüşmek üzere...

6 Ekim 2010 Çarşamba

Yine Yeni Yeniden

Kısa bir aranın ardından tekrar beraberiz sayın okurlar. Yemediniz değil mi? Yemezsiniz tabi, Kurtlar Vadisi'ndeki reklam aralarından bile fazla ara vermişim bloguma. Çok ihmal ettim buraları, biliyorum ama bu hasret bu özlem, bu mahcubiyet belki daha da bağlanmamı, belki daha istekli yazmamı, belki de blogger'ın, google'ın sağladığı bu imakanın değerini daha fazla anlamamı sağlayacak bundan sonra. En azından ben öyle umuyorum...

Bundan önceki en son yazımı 21 08 2010'da yazmışım. Bu tarihten sonra yazmamamın sebebi hayatımda kayda değer birşeyler olmamasından değil, tempolu geçen yaz periyodu, klasik hareketli, saçma prosedürlerle uğraştığımız sezon başı ve tabiki üzerimden atamadığım tembelliğim. Özet olarak hesap verdikten sonra yazdan bu yana yaptıklarımı ve aklımda kalan enteresan zımbırtıları paylaşayım istiyorum.


2009-2010 sezonu bittikten sonra tatil yapmadan, tabiri caizse nefes bile almadan kendimi Ankara'da buldum. Bundan sonraki sürecin ilk on günününden ve bu süredeki kısa Ankara değerlendirmemden şu yazımda bahsetmiştim. Bu sürecin devamında da stajım ve kursum son derece tempolu devam etti. 13 Ağustos'ta 6 haftalık stajım ve 22 Ağustos'ta da 8 haftalık kursum tamamlanmış oldu.

Stajım son haftaya kadar gayet tempolu ve yorucu geçti. Bir süre Confluence ile ilgilendik. Confluence'nin araştırılması, yüklenmesi aşamasından sonra şirket içinde çalışanların kullanabileceği bir wiki uygulaması geliştirdik. Geliştirme aşamasında Confluence için plugin ve makro geliştirme konularına merak sardım. Wikinin genel formatını oluşturup içeriğini doldurduktan sonra Confluence ile işimiz bitmişti.

Confluence'den sonra yazılım testi ve kod standardlarıyla ilgili bir çalışmamız oldu. Şirketin(LST Yazılım) CMMI standardlarını sağlaması için kodlarda da belirli bir standardın olması gerekiyor. Bu yüzden bu standardı projelerdeki kodlarda sağlamak için neler yapabileceğimize baktık ve Eclipse'in Checklstyle plug-in'i gibi birkaç tool ile çalıştık.

CMMI etkili Unit Testing yapmayı gerektiren bir standard olduğu için Unit Testing üzerine araştırma yaptım. Unit Testing'in ASP ve Java'da nasıl yapılabileceği ve etkili Unit Test yazma yönetemleri üzerine bir rapor hazırladım. Farklı uygulamalarla bu işin pratiğini de görmüş oldum.

Bu yoğun tempoda insan ara ara değişiklik veya kendisini tekrar işe motive edecek unsurlar da arıyor. Bu
unsurlardan biriside Play Station odasıydı. Çalışanların büyük bir kısmı molaları sigara içmekle değerlendirirken biz PES kapışmalarıyla meşgul olduk.

Not1: Staj ararken bu noktaya dikkat etmenizi tavsiye ederim:)

Teknik olarak bu şekilde özetleyebilceğim staj sürecinde sağlık noktasında da tedirginlikler yaşadım. Hafta sonu aldığım kursunda akşama kadar bilgisayar başında geçmesinin etkisiyle günde ortalama 11-12 saate kadar bilgisayar başında duruyordum ve bu bir süre sonra gözlerimde kararmalara, tansiyon düşüklüğüne ve baş ağrısına neden olmaya başladı. Özellikle 1-2 gün arayla birkaç defa gözlerimin kararması ve uzun süre etrafımı bulanık görmem beni korkuttu. Bu kararmalardan sonra muayene olmaya karar verdim. Bu kararımı Dünyagöz Hastanesi'nden birileri hissetmiş olacakki, 15-20 gün içinODTÜ Teknokent bünyesinde çalışanlara üretsiz muayene imkanı vermek amacıyla tam donanımlı bir tır göndermişler. Bende bu fırsatı değerlendirip muayene oldum ve şükürler olsun ki beklediğim olmadı. Doktor gözlerimin iyi olduğunu ve kararmaların tansiyon düşüklüğünden olabileceğini söyledi. Bilgisayar başında çalışırken 45dk-1 saat aralıklarla mola vermemi, en azından ayağa kalkıp biraz yürümemi sıkı sıkı tembih etti. Teşekkürler Doktor Hanım... Teşekkürler Dünyagöz Hastanesi...

Not2: Sağlığının değerini bil, ama kaybetmeden!!

Not3: Bilgisayarın başında çok uzun süre kalma, sık sık ara ver ve baş, boyun egzersizleri yap!!


Yaz boyunca stajdan ve kurstan gezmeye pek vakit kalmadı ancak bulduğum kısa vakitlerde farklı yerler görmeye ve Ankara'yı gezmeye çalıştım. Türkiye'deki ilk olimpik buz pistinde buz pateni yaptım. Gençlik Parkı'ndaki etkinliklere katıldım. Tarihi mekanlardan birkaçını gezdim vs. Bu konuyla ilgili daha detaylı bir yazı yazacağım.

Staj bittikten bir hafta sonra kursumda bitti ve İstanbul'a döndüm. İstanbul'da işlerimi hallettikten sonra ailemin yanına Antalya'ya gittim ve oldukça uzun süren bu ayrılıkta son buldu. Bayrama kadar ailemle vakit geçirdim ve oruçların etkisiyle çok da dışarıya çıkmadım. Bayramdan sonra bol bol denize girdim, eski arkadaşlarımla buluştum, gezdim. Yoğun ve yorucu bir yazın üstüne bu tatil çok iyi geldi açıkçası.

Tatili bitirense yeni sezonun açılışı oldu. Nedense bu açılış beni çok fazla sevindirmedi. Öğrenci kayıt sistemimizin değişmesiyle kayıt ve ders seçimi işlemlerimiz işkenceye döndü. İlk hafta bu işkenceyle beraber öğrenci işlerinin hızlı işleyişiyle(!) öğrenci belgesi ve transkript gibi belgeleri almak için çadırlarımızı alıp öğrenci işlerinin önündeki koridora kamp kurduk. Zaten oradaki yoğunluğu ilk görüşümde Türk Telekom Arena'nın kombineleri acaba burda mı satılıyor diye düşündüm. Gerçi GS'nin bu gidişatıyla kimse kombine almak için sıra falan beklemez ama neyse...

2. hafta derslerimiz anca başladı ve okulun başladığına yeni yeni inanmaya başladık. Hatta şu anda 3.hafta içerisindeyiz ve bazı hocalarımız derslerine ilk defa geliyorlar, syllabusları yeni dağıtıyorlar. Olsun ne diyelim yeni sezon herkes için hayırlı olsun. Çok da uzatmaya gerek yok.

Not4: Çok konuşma, çözüm üret>(

Yaz başından sezonun 3.haftasına kadar olan kısmı kısacık(!) özetlemiş oldum. Yeni sezona tabiki yeni hedeflerle, yeni planlarla, daha ciddi düşüncelerle girdim. Şimdiye kadar hedeflerime ne kadar ulaştığım tartışılır tabiki ama her başlangıçta hedefler önemlidir ve beyaz sayfa her zaman insanın içini açar, yeni bir umuttur, yeni bir heyecandır.

Not5: Hedefe ulaş ve herkesi mahçup et!!

İyi bir sezon geçirmeniz dileğiyle...

Görüşmek üzere...